Panorama

Vreemd dat een mens zich zo eenzaam kan voelen in een wereld waar je al heel veel moeite moet doen om alleen gelaten te worden. Beelden, dromen, miserie, geluiden en gevoelens vliegen je de hele tijd om de oren en niets van dit alles is standvastig en onveranderlijk. In elk ogenblik van tijdsbesef dringt de hele wereld zich aan je op, dwingt je om open te staan voor alles, alles te beleven, alles te zien en zeker geen tijd te verliezen. Elke keer opnieuw.
Vreemd dat een mens zich in een zee van tijd zit en toch nooit een moment vindt om stil te staan. Niemand durft toe te geven dat alles te snel gaat. Alles wordt te druk en in plaats van gas terug te geven en op adem te komen, zetten ze dan nog maar een tandje bij.
En dan ontmoet je iemand op een moment dat je geen tijd dacht te hebben. En plots zit de wereld toch zo simpel in elkaar, zo logisch en helemaal niet te veel om te begrijpen.

Zodoende dat je beiden die kolkende stroming van het leven tegemoet kunt gaan, of dat jullie gewoon beiden even ter plekke een wandeling maken en van het uitzicht genieten.
Kent men dat nog, een uitzicht?