Blindheid

Ik ben blind. Je had het me al jaren geleden gezegd, maar toen was ik doof. En nu, bij elk woord dat ik van je hoor –eindelijk ben ik een beetje opgegroeid-, vervaagt de scherpte van jouw contouren. Ik mis je oren. Ogen. Neus. Kin. Vingers.
Bovenal kan ik niet meer zien wat je me probeert aan te wijzen. Zo duidelijk voor velen, maar wat voor mij een grijze, vormloze massa is, is een afscheiding tussen twee werelden. Ik leef maar in één (is er elders nog leven)? Voelen kan ik nog, maar ik ben bang voor het onbekende, dus tast ik niet af, bang me te schaven. Mijn tastzin: liever niet gebruiken in plaats van de kans te lopen het kapot te maken, bewonderbaar voor velen onder een glazen stolp. Ik wacht af, altijd met dezelfde onzekerheid, toch één klein stapje dichterbij, maar het lijkt nog steeds even ver, even vormloos en ongedefinieerd.
Ik vorder niet en jij roept me toe om te komen kijken, mij vertrouwend op mijn eerlijkheid. ‘Het is prachtig!’ En ik knik maar in de richting van het geluid.
Ik zie het niet. De scheiding van die twee werelden niet, en ook de andere wereld niet. Voor mij lijkt alles één grote waas vol alles, zonder grenzen, en ook geen stoptekens om je te waarschuwen voor een afgrond. Moet ik blijven zitten, ronddwalen op mijn eentje, of het je bekennen en afwachten of jij mijn gids gaat zijn? En wat als mijn verteller, mijn oren niet meer mijn ogen kunnen zijn, moet ik dan onder die stolp vandaan?

Onevenwicht

En daarom ben ik jaloers op je, omdat ik niet weet wat liefde is, en jij het me in al zijn hoedanigheid aan me geeft. Ik ken enkel oog voor mijn eigen, jouw eigenschappen die mij aanvullen en het talent waarmee jij me… liefhebt in al zijn vormen.
Ik bewonder je kennis van de wereld en het leven, die zich toont in alle manieren waarop jij me omarmt of zelfs enkel aankijkt. Voor mij telt enkel het omarmd worden door jou en zelf een kus geven is als een betoon van eer, meer nog dan uiting van liefde. Een kus als brandmerk, mijn schroeiende lippen maar het lijkt jou enkel maar te plezieren.
Ik kniel neder, voor je hart dat zicht lijkt uit te spannen in alle richtingen en iedereen, maar op een speciale manier bonst elke keer als je me ziet. Terwijl mijn hart begint te bonzen bij de gedachte aan die nacht dat je je adem inhield en…
Ik verkies jouw vorm van liefhebben, aangezien de mijne, lust, als een dictator regeert. En een democratie met alle het andere dat een mens aan een ander kan binden… zo een democratie zal me minder doen lijden. Want ik begeer.
En jij hebt lief.

Wat doet het meest pijn: A) Afkicken van een lichamelijke Verslaving.
B) Afkicken van een mentale Verslaving.

Flirts

Woorden die enkel in het enkelvoud bestaan :
Deze heffen hun eigen betekenis op door middel van het gebruik in meervoud:
(De) waarheid.
(De) realiteit.

Ik hou van hem.
- Ik hou van haar.


Maar wat heb je eraan als hij zichzelf niet bleek te zijn.
- Wat heb ik eraan als zij bleek zichzelf niet te kunnen te zijn?

____________________________________________________

Als eenrichtingsverkeer bleek te leiden naar een doodlopend einde en je, ondanks een stemmetje in je hoofd, toch aan volle snelheid bleef doorrijden, wat doe je dan als je de muur ziet naderen? A) Jezelf een allerlaatste vermanende blik in de achteruitkijkspiegel werpen
B) Jezelf lachend tegen de muur te pletter rijden omdat je er de humor van inziet?

____________________________________________________

Je geur, bedwelmende stank. En in constante ontvluchting van jouw aanwezigheid rondom me, vraag ik me af of de gedachte aan jou, in me, een voorbode is van een rijping tot een van de meest loofwaardige kazen ?