petit lapin, petit lapin
rien à regarder, attention au chemin !
petit lapin, mon petit lapin
des lumières, sont-ils là ?
petit lapin, petit lapin
il n’y a pas un chemin
petit lapin, mon petit lapin
à quoi regardes-tu ?
c’est rien
petit lapin, mon petit lapin
tu es servi au vin
donderdag 18 januari 2007
Petit lapin
L'empathie
l’empathie de l’homme ne changera rien
faits divers sont mon entourage
se moquer de l’ignorance fait tout
gens aimables viennent à moi
non qu’est-ce que tu dois?
laissez-moi, laissez-moi vivre avec l’embarras du choix
ne sais pas que je dois..
mon ignorance changera tout
laissez-moi savoir
les âmes changent tout de ce moment
viens ici, je veux changer
comment on le doit, c’est trop
oh non c’est trop, donne-moi la sachesse
l’empathie de l’homme ne va changer rien
l’amitié, l’amour c’est quoi?
des hommes et des femmes sont les noms
comme les numéros donnés aux chifres
oh non l’ignorance c’est trop
mais la richesse, la sachesse s’occupe de moi
oh laissez-moi ouvrir la porte
elles sont là
et l’ignorance se fuit par la fenêtre
viens, l’empathie de l’homme ne changera rien
personne ne m’entends quand je cris
oh pourquoi ils ne me connaient ? je fuis
mais toujours la même et ce m’ennuye
non je portes mes plaquês avec moi
c’est plus simple que j’ai pensé, c’est seulement comme ça
oh le monde, c’est mien
je devrai la reine
avec l’ignorance de l’homme
je vais crier la victoire
sur les pauvres en bas
autrefois, j’ai les pitiés
mais ça ne changera rien
je suis en ce moment, moi-même
woensdag 17 januari 2007
Intro
Zonsopkomst, zonsopgang, dageraad, ochtendlicht, ochtendglorie.
Licht bestaat uit ’n bundeltje fotonen. Golflengtes, surfen op energie. Door sterrenstof en botsend tegen materie, terugkaatsend en geabsorbeerd. Het klinkt allemaal zo technisch, zo vreselijk logisch. Alsof schoonheid een simpel gevolg is van logica. ‘Natuurlijk vinden we muziek mooi omdat het correspondeert met symmetrie en regels die logica volgen.’
Als ik je vraag om de zonsopgang te beschrijven, zeg me nooit hoe lang dat bundeltje fotonen erover gedaan heeft om mijn ogen te bereiken.
Zeg me dat je verwonderd was. Zeg me ‘pracht’, zeg me ‘adembenemend’. Zeg me, dat ver, je een gele glans zag, steeds meer lucht innemend tot waar je stond. En ondertussen was ’t aan de horizon alweer oranje. Zeg me: ‘je zag de contouren van de wolken beter dan je ooit eerder had gezien en je werd je stilaan gewaar van de majestueuze wereld die je omringde boven je hoofd, waar je te weinig aandacht aan schonk.’ Zeg me dat je vervolgens plots het gevoel kreeg dat je dicht bij de levenswijsheid was, maar het buiten je bereik bleef, net als een woord dat je niet vinden kunt en ’t toch op de punt van je tong ligt.
Zeg me hoe heel de wereld zijn adem inhield, hoe alle vogels vrolijk zongen, het leven vierend, het kleurenpalet bewierokend. Zeg me hoe de verre wolken eerst zacht en zwoel geel, dan rood werden. Dat die wolk laag hangend en dichtbij, haast tastbaar leek met als achtergrond een mals blauw, zijzelf fragiel oranje. Dat je hand reikte naar boven maar enkel koelte voelde.
Vertel me hoe alle schakeringen de revue passeerden, groen, rood, paars, blauw. Hoe de golven van eenzelfde kleur steeds dichter naar je toe kwamen. Zeg hoe de zon letterlijk ‘kiekeboe’ zei toen hij van achter de verre wolken kwam. Zeg me dat je verbaasd was over de snelheid waarmee de zon opklom, een fel oranje puntje, steeds groter wordend totdat je beseft dat ’t licht je pijn doet. Zeg me hoe vervolgens je naar de lucht keek en enkel donkere vlekken zag, je ogen moest toedoen, weer opende en besefte dat je weer een moment van unieke schoonheid had gemist. Zeg me hoe verdrietig je bent dat je niet elke dag die zon hebt, en zal, zien opkomen. Zeg me hoe verdrietig je bent dat je nooit alle schoonheid van de wereld kunt zien, enkel omdat er zoiets bestaat als een zon.
Zeg me dat je blij bent dat jij er op die plek stond, op dat moment en dat je er tijd voor had en nam.
En fluister in mijn oor dat dit alles verbleekt in mijn aanwezigheid.
Licht bestaat uit ’n bundeltje fotonen. Golflengtes, surfen op energie. Door sterrenstof en botsend tegen materie, terugkaatsend en geabsorbeerd. Het klinkt allemaal zo technisch, zo vreselijk logisch. Alsof schoonheid een simpel gevolg is van logica. ‘Natuurlijk vinden we muziek mooi omdat het correspondeert met symmetrie en regels die logica volgen.’
Als ik je vraag om de zonsopgang te beschrijven, zeg me nooit hoe lang dat bundeltje fotonen erover gedaan heeft om mijn ogen te bereiken.
Zeg me dat je verwonderd was. Zeg me ‘pracht’, zeg me ‘adembenemend’. Zeg me, dat ver, je een gele glans zag, steeds meer lucht innemend tot waar je stond. En ondertussen was ’t aan de horizon alweer oranje. Zeg me: ‘je zag de contouren van de wolken beter dan je ooit eerder had gezien en je werd je stilaan gewaar van de majestueuze wereld die je omringde boven je hoofd, waar je te weinig aandacht aan schonk.’ Zeg me dat je vervolgens plots het gevoel kreeg dat je dicht bij de levenswijsheid was, maar het buiten je bereik bleef, net als een woord dat je niet vinden kunt en ’t toch op de punt van je tong ligt.
Zeg me hoe heel de wereld zijn adem inhield, hoe alle vogels vrolijk zongen, het leven vierend, het kleurenpalet bewierokend. Zeg me hoe de verre wolken eerst zacht en zwoel geel, dan rood werden. Dat die wolk laag hangend en dichtbij, haast tastbaar leek met als achtergrond een mals blauw, zijzelf fragiel oranje. Dat je hand reikte naar boven maar enkel koelte voelde.
Vertel me hoe alle schakeringen de revue passeerden, groen, rood, paars, blauw. Hoe de golven van eenzelfde kleur steeds dichter naar je toe kwamen. Zeg hoe de zon letterlijk ‘kiekeboe’ zei toen hij van achter de verre wolken kwam. Zeg me dat je verbaasd was over de snelheid waarmee de zon opklom, een fel oranje puntje, steeds groter wordend totdat je beseft dat ’t licht je pijn doet. Zeg me hoe vervolgens je naar de lucht keek en enkel donkere vlekken zag, je ogen moest toedoen, weer opende en besefte dat je weer een moment van unieke schoonheid had gemist. Zeg me hoe verdrietig je bent dat je niet elke dag die zon hebt, en zal, zien opkomen. Zeg me hoe verdrietig je bent dat je nooit alle schoonheid van de wereld kunt zien, enkel omdat er zoiets bestaat als een zon.
Zeg me dat je blij bent dat jij er op die plek stond, op dat moment en dat je er tijd voor had en nam.
En fluister in mijn oor dat dit alles verbleekt in mijn aanwezigheid.
dinsdag 16 januari 2007
Bekentenis
Ik bedrieg je.
Ik bedrieg je omdat dit de enige manier is om te zien of ik meen wat ik zeg als ik van je houd. Het is de enige manier waarop ik mijn zekerheden in het leven behaal. Het enige dat ik ken is bedriegen. De grenzen opzoeken, zien tot waar mijn schuldgevoel macht heeft. Ik bedrieg je om te zien of ik je mis als ik de deur achter me dicht trek en me begeef in andermans armen. Het zal mijn schuldgevoel zijn die me doet blozen als ik bedenk hoe jij je daar alleen in bed bevindt, ik die verzucht in andere geuren. Ik bedrieg je met enkel goede bedoelingen.
Ik bedrieg je om te zien of ik van je houd. Als mijn schuldgevoel me doet kruipen van walging om mezelf, zelfverachting me rond de oren vliegt en ik me de geslagen hond voel. Als mijn schuldgevoel me opvreet en ik mijn ogen niet kan opslaan, verpletterd onder de last liefde. Als de hedonist plaatsmaakt voor Jezus aan het kruis, jij mijn redder wordt en ik neerzijg aan je voeten. Dan zal ik van je houden.
Ik bedrieg je omdat ik van je wil houden. Ik kan enkel van je houden als ik weet dat ik grenzen heb waar ik niet overheen mag. Ik hou als ik grenzen heb die ik niet wil overschrijden, grenzen waar ik voor kies.
Mijn liefste, ik bedrieg je om je niet teleur te stellen als ik nu zeg ‘ik hou van je’ en blijkt dat geen schuldgevoel mijn hart verduistert. Ik geef genoeg om je om je niet te kwetsen met woorden vol liefde en dan te weten dat ik je pijn doe zonder wroeging. Ik bedrieg je om in de latere jaren vol overtuiging van je te houden, elke dag de marteling van schuld op me dragend. Het is het lijden waar ik van houd omdat ik weet dat er iets goeds uit ontspringt, het is het lijden dat getuigt van het liefhebben.
Ik bedrieg je.
Ik bedrieg je omdat dit de enige manier is om te zien of ik meen wat ik zeg als ik van je houd. Het is de enige manier waarop ik mijn zekerheden in het leven behaal. Het enige dat ik ken is bedriegen. De grenzen opzoeken, zien tot waar mijn schuldgevoel macht heeft. Ik bedrieg je om te zien of ik je mis als ik de deur achter me dicht trek en me begeef in andermans armen. Het zal mijn schuldgevoel zijn die me doet blozen als ik bedenk hoe jij je daar alleen in bed bevindt, ik die verzucht in andere geuren. Ik bedrieg je met enkel goede bedoelingen.
Ik bedrieg je om te zien of ik van je houd. Als mijn schuldgevoel me doet kruipen van walging om mezelf, zelfverachting me rond de oren vliegt en ik me de geslagen hond voel. Als mijn schuldgevoel me opvreet en ik mijn ogen niet kan opslaan, verpletterd onder de last liefde. Als de hedonist plaatsmaakt voor Jezus aan het kruis, jij mijn redder wordt en ik neerzijg aan je voeten. Dan zal ik van je houden.
Ik bedrieg je omdat ik van je wil houden. Ik kan enkel van je houden als ik weet dat ik grenzen heb waar ik niet overheen mag. Ik hou als ik grenzen heb die ik niet wil overschrijden, grenzen waar ik voor kies.
Mijn liefste, ik bedrieg je om je niet teleur te stellen als ik nu zeg ‘ik hou van je’ en blijkt dat geen schuldgevoel mijn hart verduistert. Ik geef genoeg om je om je niet te kwetsen met woorden vol liefde en dan te weten dat ik je pijn doe zonder wroeging. Ik bedrieg je om in de latere jaren vol overtuiging van je te houden, elke dag de marteling van schuld op me dragend. Het is het lijden waar ik van houd omdat ik weet dat er iets goeds uit ontspringt, het is het lijden dat getuigt van het liefhebben.
Ik bedrieg je.
zondag 14 januari 2007
Confrontatie
Ik zag hoe je je ontkleedde. Stap in het bed. Was ik het die jou ontkleedde, heb ik dat ooit wel passief aanschouwd? Bij jou was ik nooit passief. ’s Nachts. Zelfs slapende actief. Vasthoudend. Aanklampend. Je mocht eens uit het bed stappen en je aankleden. Enkel vanaf dat moment werd ik passief. Ik zag jou wel, ik deed niets om je hier te houden. Wat is hier? Ik wou ook weg; we kennen elkaar enkel ’s nachts… dus waarom blijven we hier nog langer in het ochtendlicht. Is dat jouw broek? Is dat een glimlach? Huil ik niet stiekem? Wat is het doel, wat zijn wij? Schimmen, geesten uit een verleden of halen we net de geesten terug uit vergane herinneringen? Wat is de reden dat ik jou tekende en jij me beschreef? Ik voel, ik ruik, ik zie… elke keer als ik mijn ogen sluit. Je waait weg op ’n geleende fiets, ik zie de postbode. De banaliteit is terug. De nacht ook, ik grijns, ik droom, ik besef, ik vergeet, de nacht wordt ook banaal.
Ik zie jou
Ik wou nooit weg van jou.
Ik wou weg bij mij
Door jou, -of misschien- in jou
Kruipend en voorzichtig tastend slaan en bonken
-‘laat me in!’- maar durf en doe het alsjeblieft niet
Mezelf verliezen zou mezelf kwijtspelen zijn. En waarom zou ik dat laten gebeuren? De inzet is enkel oog-mond-lip-tong
De inzet is enkel een banale nacht. Geen droom, geen tijd ervoor, uitputting. Als ik zelfs niet zou dromen, als ik dat zelfs niet krijg, dan is wegrennen van mezelf niet de oplossing.
Confrontatie.Ik zie jou
Ik wou nooit weg van jou.
Ik wou weg bij mij
Door jou, -of misschien- in jou
Kruipend en voorzichtig tastend slaan en bonken
-‘laat me in!’- maar durf en doe het alsjeblieft niet
Mezelf verliezen zou mezelf kwijtspelen zijn. En waarom zou ik dat laten gebeuren? De inzet is enkel oog-mond-lip-tong
De inzet is enkel een banale nacht. Geen droom, geen tijd ervoor, uitputting. Als ik zelfs niet zou dromen, als ik dat zelfs niet krijg, dan is wegrennen van mezelf niet de oplossing.
Noot aan de lezer: zoals er misschien te bemerken valt probeer ik geen vlakke tekst te leveren. Het is aan mij om puberaal te experimenteren en proberen mijn grenzen te vinden (misschien zelfs doorbreken). Als dichters vrijheid hebben, dan aspirant-schrijvers des te meer.
zaterdag 13 januari 2007
Het daglicht heeft me uiteindelijk gevonden. Hier is het dan,
Hier ben ik dan
tenminste de illusie
Hier wordt neergegooid wat elders niet te rapen valt.
Geschreven en gepost
Over wat?
Datgene dat me bezighoudt?
Waarschijnlijk, nostalgie hoort erbij.
Uitersten is datgene dat ik altijd al heb opgezocht, al dan niet vrijwillig. Uitdagingen. Of misschien een verlepte versie van. Wat noem je een uitdaging?
Ik ben mezelf niet aan het voorstellen,
ik ben niet bezig deze blogspot te verantwoorden.
Welkom in het sprokkelhout van mijn gedachten
Abonneren op:
Posts (Atom)
