Natuurkracht

In elke zucht die jij slaakte, in elk woord dat jij met moeite uitbracht, vond ik een reden om te blijven. De gehaaste schreden van voorbijgangers tikten de maat aan voor de dans die wij nog zouden schuifelen, telden af naar de nacht die wij nog zouden doorbrengen, tesamen. Ik bleef daar omdat, in elke beweging, je het uitschreeuwde bemind te worden. Je wou het niet toegeven, maar je wou me nooit meer kwijt. En ik die in een trance was waarin ik je alles zou hebben gegeven, ik zou je niet alleen hebben gelaten. Je lichaam was gekromd door de onuitspreekbare last, en tegelijk brandde het je voeten. Het vuur laaide zo hoog op dat het ook weer vlug weg was. Je smeulde na. En omdat ik je wou zag ik elke nagloed van passie aan voor een reden om te blijven.
In elk woord dat je niet spreekt, in elke verbittering en emotionele stuiptrekking die uit je geperst wordt, vind ik een reden om nog steeds te blijven. Omdat ik jou wil blijf ik.
Totdat een nieuwe bron is aangeboord en de stroming van mijn wezen verlegd wordt. Totdat een nieuwe dijk van apathie en koppigheid eens te meer mijn loop verandert. Tot dan blijf ik omdat ik automatisch naar jou toe ga en je zeker eens zal vinden, als zijnde de oceaan waarin ik me zowel zal verliezen als thuis zal voelen. Een natuurwet kan je niet tegenhouden.