Gabriël

De hemel brak open en de engel Gabriël daalde neer en neder op zijn knieën alvorens van wal te steken over de voordelen van het veganisme en dat de mens zijn lippen toch zeker niet gemaakt zijn om te zuigen aan de uier van een koe. Prekend met een aanmanende vinger wees hij naar Eva haar borsten: ‘Voor de kleine kinders; Ja! Maar jullie, volwassen, volgroeide creaties naar Gods evenbeeld; Neen!’ Hij sprak de hoofdletters hoorbaar uit. ‘Zien jullie God al aan de tepels van een koe of een geit hangen? Neen! Melk staat voor pure blasfemie!’ Alsof een dier de mens de weg naar goed eten zou tonen door te zwaaien met volle uiers, die bestemd zijn voor jonge kalveren. Een dier heeft geen menselijke eigenschappen en kan edoch niet tonen. Tonen implementeert toch een zeker eigenbewustzijn, tonen implementeert dat er iets buiten het ‘ik’ bestaat, een ware erkenning van de wereld! Tonen is de belofte op kunst, beeldhouwwerken en schilderijen. Een puur menselijke eigenschap. Neen, die melk die daar in dat beest zit zou een zekere ondergang met zich meebrengen. Het is als het ware een verbond met die dieren, dieren die niet kunnen tonen! En om een verbond te sluiten met dieren die enkel soortgenoten herkennen, dat impliceert dat de mens net als de koe moet worden! Want wat kent een koe anders dan zijn soortgenoten als zijnde iets anders buiten zichzelf, afgezien van eten en drinken, die vooral daar zijn wegens de zekere behoefte. Soortgenoten zijn er niet wegens een ultranoodzakelijke behoefte, neen, ze zijn er, en ze leven samen in een kudde. Maar waar was ik weer? Juist, een koe kent énkel andere kóeien als zijnde andere personae met wie ze eventueel een verbond kunnen sluiten. Met andere woorden: verwerpen jullie Gods evenbeeld door een koe te worden of imiteren? Ach en wee!’
Tijdens deze heuse retoriek keken Adam en Eva elkander aan. Dit zou eeuwen kunnen duren, want die Gabriël, jawadde, dat was diezelfde die daar zo fel van zijn oren maakte over de kapstok op het feestje van een week geleden. Iedereen ging vroeger door dan gepland, zodat de catering én een berispende nota overhielden, én tonnen voedsel, dat normaal nog zou worden opgediend maar moest weggegooid worden. Er was namelijk een zeer groot feest gepland, naar maatstaven van een wereld met maar twee mensen, ter ere van de eerste verjaardag van de Schepping.
Adam en Eva fluisterden onder elkaar en kwamen zo tot het akkoord dat ze zich beiden op de grond zouden werpen, Eva uiteraard pijnlijker dan Adam want iedereen wist dat zij als eerste op het idee kon gekomen zijn een koe te melken, nadat ze had beseft dat na haar zwangerschap ook zij soortgelijke eigenschappen bevatte, en het nog niet eens zo slecht smaakte vond Adam, maar het was toch haar schuld.
Gabriël bleek niet onbewogen door deze acte van nederigheid en staakte zijn betoog. Hij glimlachte minzaam, maakte een kruisteken terwijl hij een zegening prevelde en vloog vervolgens terug het wolkendek in.
Adam en Eva leefden nog behoorlijk lang en gelukkig, ondanks het verbod ooit nog Eden te betreden na de beet in de appel, waarvoor Eva nogmaals pijnlijk neerknielde, doch het baatte deze keer niet. Het leven begon zijn aanvang, evolueerde en revolutioneerde. En plots was daar de koe en Jean die net als Eva had gemerkt dat die koeien ook melk produceerden, en het eveneens ook nog niet zo slecht was als dat van zijn vrouw.
Melkerijen schoten uit de grond en de koe werd gekweekt als ware het onkruid. Voordat de wereld het besefte was er een overbevolking aan koeien, en omdat de consumptie van vlees nog niet uitgevonden was, aten die verdraaide koeien toch wel alle granen op. De mensen wisten niets anders te doen dan de koeien te doden. Maar wat te doen met al die kadavers die daar lagen te rotten?
Piet had daar het perfecte antwoord op gevonden. Als eerbewijs, deels ook om het schuldgevoel, besloot hij het vel van de koeien om zich heen te slaan en zo de geest van het gestorven dier nog een kans te geven zijn vroegtijdig beëindigd bestaan wat te verlengen. Helaas wilden die koeien overal op scherpe rotsen lopen om zo te geraken bij een of andere ongerepte grasvlakte die ze in de verte zagen. Dus kreeg Piet al vlug pijn aan zijn voeten, die open lagen, ook een beetje door de braamstruiken onderweg. Bovendien kreeg hij het er nogal warm van, met al dat koeienvel. Dus bedacht hij dat de koeien het ook wel goed zouden vinden om de dingen praktisch te bekijken. Bijgevolg wond hij het vel enkel rond zijn benen en voeten. Na enige tijd besloot hij de hoeven en hoorns ook weg te laten (’t is niet dat die nog enige nut hadden voor de koeien). Meerdere mensen waren ondertussen zo overvallen door schuldgevoel dat ze net als Piet ook koeienhuid begonnen te dragen rond hun benen. Dat begon wel na een tijdje nogal zwaar te worden door alle drek, dus stilaan werd er hier en daar wat vuil koeienvel weggesneden. Handige Harry, nooit verlegen om wat muntjes te verdienen, vond derhalve de schoen uit, die was licht en kon makkelijk afgeborsteld worden. Al vlug begon heel de wereld schoenen te dragen, want naarmate er meer mensen waren, wilden ze ook steeds meer en verder de wereld verkennen, en daar hoorden scherpe rotsranden en braamstruiken bij! Zo begon de mensenwereld dus uit zijn voegen te groeien. En zoals iedereen weet, waar te veel mensen zijn, wordt gebikkeld! Over kleine zaakjes die algauw uitmondden in grote ruzies, die nog even verderop uitmondden in oorlogen. Soldaten gespten hun schoenen dicht en hakten op elkaar in. Spionnen verbrandden ’s nachts schoeisel van de vijand zodat het andere leger hun gemakkelijk inhaalden en vreselijke, bloederige taferelen veroorzaakten. God keek toe en werd boos. De hemel brak weer open en deze keer verging de wereld(, Adam vond het thans ‘toch zonde van al de melk’).
Gabriël schudde een paar keren zijn hoofd en zei tegen de mensen die in de hemel waren beland: ‘ik had het nog zo gezegd hé! Maar neuh, niemand luistert naar mij, Gabriël, neuh, want ik ben diegene die over alles overdrijft en zaagt! Neuh, Gabriël, die moet je niet serieus nemen. Awel, zie wat er nu van komt! Melk en schoenen, allemaal des duivels!’