Menselijke dood

Ik ben dood en heb de nood om mezelf te herscheppen. Mijn eerder model voldeed niet en ligt in duigen voor mijn voeten. Een grote blubber organisch afval, enkel die blubber weerhield mijn geest van vrij te zijn. Grote geest, kleine geest, gevangen geest. En zelfs nu, na mijn dood weet ik niet hoe ik moet vliegen, zelfs nu bind ik me nog aan datgene waar mijn lichaam voor staat; tastbaarheid, gaande naar theorieën, komende tot rationaliteit. Ik kijk rond me ook al hoef ik enkel maar te voelen. Ik smacht naar een weg die me kan leiden hoewel ik enkel maar mijn eigen weg hoef te gaan. Ik heb dorst omdat ik denk dat dat zo hoort. Ik kijk nog steeds uit voor scherpe steentjes op het pad terwijl ik kan zweven. En er is niemand die me bij mijn hand kan vastnemen en zegt: ‘ik zal je helpen’.