Eerste gebod

Ik ben een God en mijn omgeving is mijn schepping. Ze wandelen rond alsof ze dat vergeten zijn. In mijn alwetendheid ben ik alleen. Het is geen last. Trouwens, hun nietige breinen zouden het niet kunnen bevatten en mensen mijn gedachten mededelen zou hun hoofd nodeloos doen verzwaren. Kennis is macht en ze zouden het niet in de hand kunnen houden. Ze zouden de macht niet begrijpen dus laat ik hen alleen in hun aspiraties wel iets te snappen van wat hun omringt. Ik ben het die hun omringt, ik ben alles. Mijn goddelijkheid zit vervat in de bomen, de bakstenen van een muur, de sieraden die ze dragen.
Ze smeken altijd aan de hemel maar ik snap niet wat ze daar zoeken. Ik ben hier, praat met me en ik zal luisteren. In mijn goedheid heb ik hen de gave gegeven van imperfectie, maar ik dacht niet dat ze zo blind zouden zijn mij niet te kunnen zien, bemerken. In mijn slechtheid heb ik hun de behoefte gegeven om met mij te praten. Maar ik sta hier, aanschouw mij. Zie mijn gezicht en geloof in de goddelijkheid, de perfectie. Hun imperfectie staat de verbintenis met hun God in de weg. Ze zien me niet. Praat met me.

Waardeloos is een term die mensen moeilijk kunnen begrijpen. Maar het is iets dat ik ten volle beleef. Ik ben waardeloos in een omgeving vol perfectie. Ze zijn zo mooi en het beneemt me mijn adem. Ik kniel voor hen maar in hun goddelijkheid ben ik te nietig om bemerkt te worden. Ik word verscheurd door de hoeveelheid schoonheid rondom me dat ik het zelf niet meer kan bevatten. Alles kent zijn tegenpool, en ik ben de tegenpool van iedereen, hun perfectie kent zijn weerga in mijn waardeloosheid. Ik aanbid maar niemand geeft gehoor. In de regen koester ik mijn vrijheid en in de zonneschijn wentel ik mij rond in mijn cel. Ze zijn overal en er is geen ontsnappen aan. Waarom zijn ze hier? Ik wil leven maar ik word verdrukt. Alles heeft een tegenpool, en in een wereld vol Goden, daar zou de hel rust betekenen. Geef mij de hel maar.