Bewustwording

Met twee schouderophalen schreed hij weg. Ik wou dat ik hem in gedachten tenminste had teruggeroepen, of nageschreeuwd. Maar verbazing en leegte, best omschreven als een stilte, waren het enige dat ik voelde en dan zijn er geen woorden te vinden en te roepen. Ik herinner het mij vooral als een romantische scène in zwartgrijs. Heel klein beetje wit want het was een zonnige aprildag. Zo eentje dat je even vergeet dat je nog een hele zomer vol met zon hebt staan wachten.

‘Ik beken dat ik eigenlijk nog altijd mij geen alleenstaande vrouw voel, het enige dat er in mij zit is dus die verbazing en stilte. Eerlijk opgetrokken wenkbrauwen als je vraagt waarom, meer kan ik je niet geven. Je ziet het aan mijn gerimpeld voorhoofd, niemand weet meer dan jij. Een vriendin zei vroeger nog tegen me dat mijn eerste échte tekenen van ouderdom een gerimpeld voorhoofd zou zijn… ik zou haar nog eens moeten opbellen. Dat is toch allemaal al zo lang geleden hé. Ja, en toch, je ziet dat er op zich toch ook maar weinig verandert. Akkoord, de mentaliteit van de ene generatie is die niet van de andere, maar het wezen in de mens blijft. Het is een vetzak, meneer, een échte vetzak. En zo lelijk. En ontrouw. En wat mij vooral kwetst, zo oneerlijk en ongemanierd. Hij had tenminste al een hint kunnen geven dat hij het niet meer zag zitten en zou weggaan. Maar dat ging zo plots, meneer. Zo plots… ik ben er nog altijd niet goed van hoe hij dat zo heeft kunnen doen.’
‘Ik voel me ook wel schuldig dat ik nu nog altijd geen spijt heb dat ik hem niet heb nageroepen, weet je? Het doet afbreuk aan ons vierentwintig jaren tellend huwelijk, alsof datgene dat wij samen hadden opgebouwd zo futiel was, zo onbelangrijk, dat je er gewoon van kon wegstappen en er elders het weer zou kunnen doen, of nog beter zelfs. Je mag niet vergeten dat wij een modelgezin waren. Al mijn vier kinderen hebben succesvol gestudeerd, hebben hun diploma dus, staan op eigen benen, ons huis gaat dit jaar afbetaald worden, twee jaar geleden een nieuwe auto gekocht… Je moet me niet vragen welke want dat was allemaal de verantwoordelijkheid van mijn man. We hadden vele vrienden. En ook daar heeft hij geen woord gerept over zijn plannen. Ik vraag me zelfs af of hij wel concrete plannen had. Ergens maak ik me wel zorgen over hem, ergens voel ik me eigenlijk ook opgelucht. Ik voel me daar echt schuldig over, ik klink alsof we een ongelukkig huwelijk hadden. Maar vier kinderen met diploma’s, dat zie je toch niet vaak…’
‘Wat hij allemaal gezegd had? Meneer, eigenlijk heeft u daar toch ook niet veel zaken mee, hé? Maar omdat u zo aandringt… tja, hij mompelde iets van een vriend van hem, hij het onnatuurlijk vond dat we samenbleven, hij zijn gevoel moest volgen en dat het er al lang aan zat te komen maar hij wou wachten voor de kinderen. Eerlijk gezegd begrijp ik het langs geen kanten hoor. Ik heb nergens kunnen op uit maken dat hij al die tijd met iets zat. Hij at goed, werkte goed, sliep goed, was een goede vader voor zijn kinderen, we gingen al eens naar de film… je zou nog kunnen zeggen dat hij de kolder in zijn kop kreeg, maar op negenenveertigjarige leeftijd gebeurt dat enkel nog in van die onnozele films.’
‘Je bedoelt dus dat hij nu met een vriend van hem samenwoont? Maar dat is toch om te lachen zeg. Hij zal waarschijnlijk geen eigen huisje vinden met deze crisis. Ik begrijp dan wel niet waarom hij dan niet is teruggekomen… Mannen hé, ze blijven toch allemaal een beetje sukkelaars!’