Resonantie

Als een vallend blad gooi ik mezelf in het leven. Bespeeld door de wind en wentelend in bloesems, pluisjes en insecten. In een zweem van gelukzaligheid, gemengd met realiteitsbesef en dan de uiteindelijke donkerte in mijn eigen ogen. Nadenken is wat ik doe.

Terwijl lucht wordt afgewisseld met de grond spin ik rond. De kernspin van mijn eigen bestaan. Frequentie onbepaald. Resonerend met enkele andere bladeren. Mijn schepper ruit en gooit samen met mij vrienden naar omlaag. Stoppen met afhankelijk te zijn. ‘Kom, geniet nu eens even vrij van het leven.’ Het eeuwige leven is een klucht als je niet weet hoe het voelt om sterfelijk en vergankelijk te zijn. ‘Daarom zeg ik je, ga en leef.’ De boom ruit en het is winderig. Of: Het is winderig en de boom ruit. Wat doet scheppen, wat doet leven?

De schaduw van een vogel trekt over mij heen en in vertraagde vleugelslagen hoor ik in de verte de muziek. In resonantie met mijn wentelingen, we trekken elkaar aan. In deze trillingen trek ik verder. Alsof ik plots besef wat het leven is. Dit leven is muziek. Als een schuilplaats, als een springplank, als een magneet. Ik kom.

Ik rust. Even. Op de grond. Windstil. Ik kijk rond me heen en zie de kleine details van stoeptegels, zand en gras. Ik schuur op de handpalm van moeder aarde en ik verdor tot specifieke kleuren. Mijn kleuren van het leven. Mijn kleuren van de dood. Het is hetzelfde, de wind maakt geen onderscheid, ik word weer opgetild en hoor de muziek weer. Een kleine tempel waar ik open en bloot in schuil. De zonnestralen die heel mijn lichaam tonen aan de buitenwereld en toch voel ik me geborgen als nooit tevoren. ‘Geborgenheid,’ zingen de cherubijnen me toe -of zijn het wolken?-, ‘geborgenheid vind je enkel als je vrij valt, wentelt en wordt bespeeld door het leven.’ Soezend laat ik me dan koesteren door de zon en wentel ik rustig voort op de rug van de wind.
Resonerend