Nederigheid

In nostalgie gedrenkte emoties kraken mij open, gekristalliseerd zout uit verdroogde tranen schuren langs mij heen... in mij schreeuwt de gevangene om vrijheid maar wordt steeds meer ingesloten tussen beschimmelde muren en deuren die in sloten vallen. Ze wordt gek maar heeft niets om haar hoofd tegen te bonken, om haar vuisten tegen te slaan. Er is enkel een tochtende leegte rond haar, in haar krimpende cel.
Houd haar hand vast,
houd haar hand vast en laat haar zachtjes inslapen want duisternis is hier al te lang aanwezig. Laat haar kleuren dromen en maak haar zo voldoenend en voldoende rustig, zodat ze uit mij kan glippen terwijl ik word vermalen. Ik wil haar weg.
Zuiver mij. Ik wil dat die tranen mij zuiveren.
Ik wil verlost worden. Houd mij vast.
En houd me dan wakker.


Zodat ik haar kan horen weggaan.