Anatomie

Ik val voor je. Ik val in je. Diepe put, niet bodemloos. De finale scheut van pijn zou er namelijk niet zijn als ik zou blijven vallen. Ik stuiter tegen de randen van jouw donkerte, met malende rotsen die uitsteken. Glad, afgestompt door de velen voor mij. Een slokdarm die me naar beneden leidt, peristaltisch, ik draai verloren rond in de macht van de zwaartekracht. Graviteit. Fysica. De wereld draait rond. Eenmaal. Tweemaal. Driemaal.
Botheid breekt maar snijdt niet. Ik glimlach nog, er is niets aan de hand.

Ik word verteerd door jou. Zijn het ogen of handen die branden op me? Blikken en gebaren. Eiwitten die denatureren. Ik smelt. Smurrie met vet. Ik lig zacht op de kussens van jouw maagwand. Knedend, als een kat op zoek naar zijn slaapplaats. Wil je slapen op me? Ik word beneden gehouden door loomheid en laat me leiden en verteren. Een knuffel. Eenmaal. Tweemaal. Driemaal.
Zuur brandt maar voelt zuiver. Ik glimlach nog, er is niets aan de hand.

Ik word gebruikt door jou. Ik lig in het donker maar ik voel me verspreiden. Ik zit in je en ik voel tot waar je armen reiken. Hoe de cellen op je huid vernieuwen, hoe ze aanvoelen. Ik voel de impulsen in je zenuwen. In een baan van jouw bloed, een schuifaf van leven doorheen je hart. Ik word voortgestuwd in die glijbaan zoals kinderen in een waterpretpark. Ze roepen blij. Eenmaal. Tweemaal. Driemaal.
Ik ben nu helemaal in jou vermengd en ik glimlach niet meer.